ยุทธจักรเริงรมย์ ตอน พิษโอสถ
ผู้แต่ง ซวี่ฉือ
ผู้แปล เมี่ยนเปาต้าเหริน
สำนักพิมพ์ EverY
เรื่องย่อ
“เพราะสุราดอกท้อของอาจารย์ไหเดียวแท้ ๆ ‘เสี่ยวชุน’ จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามหาศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก
แต่ภารกิจมีอันต้องชะงัก เมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน! หนำซ้ำคนงามยังถูกพิษ
และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย เขาผู้ถือคติ ‘ช่วยคนได้ต้องช่วย’ จึงช่วยคนงามจากทรชน และช่วยถอนพิษให้ แต่ไป ๆ
มา ๆ จากช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า คนงามผู้นี้ชักทำให้เขาติดพิษไปเสียด้วย
หรือนี่คืออย่างที่เขาว่า หมองูตายเพราะงู! ไม่นะ
เสี่ยวชุนยังอยากดูโลกอีกนานขอรับ!”
พื้นที่ความเห็นแบบปลอดสปอยล์
ก่อนอื่นเลย...ขอเตือนด้วยคำสำคัญแก่ทุกท่านที่กำลังพิจารณาเรื่องนี้ว่า
คู่พระนายเขามีสลับตำแหน่งนะคะ ( รีบะน่ะค่ะ)
ถ้าท่านใดชอบอ่านที่ใครอยู่โพซิชันไหนต้องโพนั้น อาจจะต้องข้ามไป แต่ถ้าใครโอเค
ตามไปพิจารณากันต่อได้เลยค่ะ (สลับก็มีความฟินของสลับนะคะ ใครไม่เคยอ่านก็ลองหาอ่านกันดูก่อนได้
-v-)
เรื่องนี้ตัดสินใจหยิบเพราะนิยามที่คนพูดถึงกันก่อนหน้าว่า
‘เดาไม่ถูกว่าใครพระใครนาย’
กับ ‘มีสลับกัน’ หยิบสิคะ รออะไรแนวนี้ยิ่งหายากอยู่ แต่พออ่านไปก็เดาได้แล้วว่าใครเป็นเมนพระเอก
ใครเมนนายเอก ของนักเขียน (ไม่ได้มีฉากสลับเยอะอย่างที่คิด
เหมือนมีให้นายเอกเอาคืนพระเอกบ้างเท่านั้น) ส่วนเนื้อหาที่เหมือนจะชิลนั้น
เราว่าสุดท้ายแล้วสะท้อนให้คิดหลายอย่าง แต่ธีมมาทั้งเรื่องน่าจะเป็น การผูกความแค้น
ไม่ได้นำมาถึงทางออกที่ดี
โอ้พอเปิดธีมมาก็ดูดรามากันเลย
เรามาทำความรู้จักเรื่องกันสักหน่อย เสี่ยวชุนของเราเป็นศิษย์คนที่ 8
น้องนุชสุดท้องของอาจารย์เซียนสมุนไพร บนหุบเขาเซียน
วันหนึ่งตอนเมาได้ยินอาจารย์พูดเป็นห่วงศิษย์พี่ใหญ่ที่หายตัวไป
เลยตัดสินใจทั้งเมา ๆ ลงเขาไปตามหา ผลคือตื่นมาตัวเองอยู่ที่ไหนไม่รู้
แถมยังเจอคนงามถูกทำร้าย นึกว่าเป็นผู้หญิงเลยรีบพาหนี แต่ต่อมารู้ว่าเป็นผู้ชาย
ก็ยังดูแลคนงามนาม อวิ๋นชิง ต่อไป
เพราะพิษที่คนงามได้รับตัวเสี่ยวชุนยังคิดยาถอนไม่ออก
เสี่ยวชุนคนนี้เป็นคนที่หลงใหลคนงามมาก เห็นไม่ได้เป็นเหม่อลอยน้ำลายยืด
แต่มีคติยึดมั่นจากความเป็นหมอ คือช่วยคน ไม่ฆ่าคน ซึ่งเรื่องนี้จะต่างจากคนงามของเขามาก
อวิ๋นชิงมีนิสัยเย็นชา เด็ดขาด และรักสะอาดมาก
เพราะในวัยเด็กถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเสมอ เขาเลยไม่รู้จักการแสดงอารมณ์ ความห่วงใย
ความรัก หรือแม้แต่การใส่ใจคนอื่น
ดังนั้นการที่เสี่ยวชุนช่วยเขาไว้โดยไม่มีเหตุผลใด ๆ เลยทำให้เจ้าตัวค่อย ๆ เรียนรู้
และไว้ใจมากจนกลายเป็นความรักไป
ช่วงต้นเรื่องจะมีความสบาย ๆ ชิล
ๆ เสี่ยวชุนจีบคนงาม แต่พอเข้าหนึ่งในสี่ของเรื่อง เปิดปมตัวจริงออกมา
เรายอมนักเขียนจากใจอย่างนึงเลย คือการเล่า (เอาไว้พูดกันในสปอยล์ละกันเนอะ)
สุดท้ายแล้วนิยายเรื่องนี้ครบรสมาก มีบทรัก บทเนื้อเรื่อง ปมตัวละคร
และปมสถานการณ์ภายนอก นักเขียนวางไว้ได้ว้าวสำหรับเราเลย ถ้าใครชอบแนวท่องยุทธภพ
บวกกับการเรียนรู้ซึ่งกันและกันของตัวละคร (พร้อมกับนักแสดงสมทบ
และตัวประกอบที่น่าสนใจ) เรื่องนี้ถือว่าอ่านได้ไม่ถึงกับเครียดจนตับพัง
(แค่ปวดจี๊ด ๆ เป็นพัก ๆ ) สำหรับคะแนน เราไม่อยากให้อิงจากเราในรอบนี้
เพราะเนื้อหาดีมาก แต่อาจจะมีบางอย่างที่ขัดใจเราเอง เราเลยขอให้แบบไม่ระบุว่า
คะแนน 7 (+ ขึ้นไป)
เวิ่นเว้อก่อนสปอยล์
อ่านเรื่องนี้แล้ว
คู่พระเอกนายเอก ทำให้เรานึกถึงบทสัมภาษณ์ของอาจารย์นักเขียนการ์ตูนญี่ปุ่น
ที่ชื่อ อาจารย์ Scarlet Beriko เจ้าของผลงานการ์ตูนวายมากมายที่เปลี่ยนมุมมองเคะเมะของเราไปหมด
เพราะคนที่เดาว่าเคะก็เมะ คนที่ปกติมางี้น่าจะเมะก็เคะ (อ่านจนชิน เพราะอ่านแล้วพบว่า
เฮ้ย อาจารย์เขียนเมะเป็นเมะจริง ๆ ) แล้วคงไม่ได้มีเราคนเดียวที่ตามงานอาจารย์แล้วสงสัยว่าทำไมอาจารย์เขียนออกมาแนวนี้
แล้วอาจารย์ก็ตอบคำถามแฟน ๆ ประมาณว่า
“คนที่เป็นเคะของอาจารย์เป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง ยืดหยุ่น
และพร้อมจะเข้าโอบประคองอีกฝ่ายไว้ ” เราจำได้คร่าว ๆ ประมาณนี้
พอลองกลับไปอ่านแต่ละเรื่อง ...ก็จริงของอาจารย์ พอยิ่งได้มาอ่าน ยุทธจักรเริงรมย์
ตอน พิษโอสถ เหมือนเรายิ่งเข้าใจคำตอบในสัมภาษณ์นั้น
นึกถึงจนอดเขียนขึ้นมาไม่ได้เลย
พื้นที่ความเห็นแบบสปอยล์ (อย่างละเอียด)
หลังจากเพ้อยาวนอกเรื่องก็มากลับเข้าเนื้อหากันต่อ
(5555) เอาล่ะ เราบอกไว้ว่า ธีมเรื่องหลักเป็น การผูกความแค้น
ไม่ได้นำมาถึงทางออกที่ดี ดังนั้น ถ้าปล่อยวางได้ ก็ไม่มีใครต้องเจ็บหรือทุกข์
รวมถึงตัวเอง และคนที่แคร์ตัวเอง จริง ๆ แล้วยังมีธีมรองจากนั้นที่น่าสนใจอีกสองสามอย่าง
คือ สูญเสียก่อนจึงสำคัญ คนเรามักเป็นแบบนั้น และ การสื่อสารกันไม่มากพอ
ไม่ใช่เชื่อใจ และเข้าใจกันอย่างเดียว สองอย่างหลังนี้ ต่อให้มีมากขนาดไหน
สุดท้ายไม่เคยพูดคุยสื่อสารกันให้เข้าใจ มันก็ถูกทำลายลงไปง่าย ๆ
สปอยล์จริง ๆ แล้วนะคะ
ถ้าอยากลองอ่านเองปิดไปได้เลยยย
ปมปริศนาเรื่อง
เรานึกว่าคือการตามหาศิษย์พี่ใหญ่ของเสี่ยวชุน
ที่ไหนได้ศิษย์พี่ท่านนี้ไม่นานก็โผล่หน้ามาแทงศิษย์น้องเล็กของเขาเกือบตาย
(55555) จริง ๆ เวทีของเรื่องที่กลายเป็นสองพล็อตใหญ่ ที่แทรกมาในบทสนทนาเล็ก ๆ
หนึ่งคือ พรรคภูษานิล (คิดซะว่าพรรคมาร) เรืองอำนาจใกล้จะคลองยุทธภพ
ทำให้พรรคฝ่ายธรรมะรวมตัวกันเพื่อกำจัด โดยมีพรรคหลักชื่อ พรรคประสาทเขาหลิวเขียน
เป็นแกนนำ สองคือจักรพรรดิป่วยใกล้สิ้น องค์ชายพากันจ้องบัลลังก์ และออกตามหา
มนุษย์โอสถในตำนานมารักษา
เห็นได้ว่าปมเหล่านี้
ไม่น่ามาเกี่ยวกับเสี่ยวชุนได้ แต่คนเขียนก็พาเราเดินพร้อมเสี่ยวชุนกระทบกระแทกเจอปัญหา
และเบาะแสให้ขบคิดไปพร้อมกัน ...เราคนอ่านกับเสี่ยวชุน ใครจะคิดได้ก่อน
หรือจะคิดได้พร้อมกัน นี่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของการเล่าเรื่องแบบเดินบนปริศนา
แต่นักเขียนยังไม่ได้ใช้ให้ คนอ่านเดินไปบนปริศนาพร้อมตัวละครแบบเต็ม ๆ
เพราะตัวละครหลักอย่างเสี่ยวชุนก็มีปริศนาปิดบังคนอ่านให้เซอร์ไพรซ์ระหว่างทางไม่น้อยเลย
(เยอะเลยแหละน่าตีจริง ๆ )
ก่อนจะพูดถึงปมมารู้จักตัวละครหลักในเรื่องกันสักหน่อย
1. เสี่ยวชุน
ตัวละครนำเรื่องที่พาคนอ่านหนีจากหุบเขาเข้ายุทธภพ เขาวางแผนออกตามหาศิษย์พี่ใหญ่
ใครจะรู้ว่าการเดินทางหาศิษย์พี่ครั้งนี้ทำให้เขาพบคนงาม อวิ๋นชิง
ที่ดึงเขาเข้าไปหาตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง...
ใช่ค่ะ การตามหาศิษย์พี่เหมือนแค่เป้าหลอกคนอ่าน
กับเสี่ยวชุนให้ออกจากเขาเซียน แต่จริง ๆ คือการออกไปตามหาตัวเองต่างหาก
2. ตงฟางอวิ๋นชิง คนงามที่พาเสี่ยวชุนเข้าวังวนของอดีต
ที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าเป็นสาเหตุให้การแก้แค้นครั้งนี้เกิดขึ้น
(จริง ๆ อวิ๋นชิงไม่ผิด เด็กคนนี้ก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน และเป็นเหยื่อที่ทำให้โตมาเป็นแบบนี้)
3. หลันชิง
ศิษย์พี่ใหญ่ที่วางยาร้อยแปดพิษเสี่ยวชุนแต่เล็ก จนเสี่ยวชุนกลายเป็นหมอ และร่างกายทนพิษ
เป็นตัวละครที่เดาใจยากจริง ๆ
เปิดตัวมาเหมือนคนโรคจิตพรรคมารที่ต้องการทำลายพรรคธรรมะ
แต่พอรู้ว่าคนที่ตัวเองแทงเป็นน้องเล็กก็รีบพากลับไปด้วยกันทันที
แต่หลังจากนั้น...ก็ใช้น้องซะสาระพัด
เวทีแรก เมืองหลวง : จักรพรรดิป่วยตามหามนุษย์โอสถ
จริง
ๆ เรานึกว่าเขาจะเล่นเรื่องปมยุทธภพ ธรรมะตีกับฝ่ายมารอย่างเดียว
เพราะเปิดตัวมาเป็นปมนี้ก่อน ที่ไหนได้คนเขียนหักเข้า การชิงบัลลังก์ก่อน
ปมนี้ไม่ใช่พี่น้องตีกันเหมือนเรื่องอื่น แต่มันคือการเปิดปริศนาปูมหลังตัวละครหลักอย่างอวิ๋นชิงกับเสี่ยวชุน
และแน่นอน หลันชิง ศิษย์พี่ใหญ่ที่แค้นแบบจองเวรอวิ๋นชิงมาโดยตลอดก็เกี่ยวด้วยเต็ม
ๆ (เขาไม่กลับเขาเซียนเพราะเรื่องนี้)
เราขอสรุปเรื่องราวความแค้นนี้รวม ๆ
(ถ้ามีโอกาสได้อ่านจะสัมผัสอะไรได้ละเอียดกว่านี้แน่นอน!)
จุดเริ่มของความแค้น จักรพรรดิ (พ่ออวิ๋นชิง)
ไปฉุดแม่อวิ๋นชิงมาจากเผ่าจนตั้งท้อง (ทั้งสองคนไม่มีใครรักอวิ๋นชิงเลย)
แต่เผ่าของแม่อวิ๋นชิงต้องการใช้โอกาสที่นางได้เป็นเฟยนี้ก่อกบฏ
จักรพรรดิรู้ทันส่งขุนนางใหญ่ในบ้านหลันชิง (ศิษย์พี่ใหญ่) ไปกวาดล้างเผ่าแม่อวิ๋นชิงตายทั้งหมด
แม่อวิ๋นชิงจึงวางแผนล้างตระกูลหลันทั้งหมด
โดยเหลือหลันชิงที่สวยมากไว้ให้จักรพรรดิต้องพระทัย และกลายเป็นนายบำเรอไป
ส่วนแม่อวิ๋นชิงกลับมากรอกยาพิษใส่อวิ๋นชิง และตัวเอง เพื่อตายตามกันไป
แต่หมอมาช่วยอวิ๋นชิงได้ทัน เขาเลยรอด
แล้วเสี่ยวชุนอยู่ตรงไหนของวังวนนี้
...แม่เสี่ยวชุนมีผู้มีพระคุณอยู่บ้านตระกูลหลัน
(เดากันได้ไหมเอ่ยว่าเป็นยังไงต่อ) นางพยายามไปปล้นคุกแต่ถูกจับได้
ทั้งนางและเสี่ยวฉุนเลยถูกแม่อวิ๋นชิงประหารตัดเอวแล้วโยนประจานกลางเมือง...และเรื่องทั้งหมด
จักรพรรดิรู้หมดว่าเป็นแผนที่แม่อวิ๋นชิงสร้างแต่ตัวเองอยากล้างอำนาจตระกูลหลันอยู่แล้ว
เลยปล่อยให้ทำ คนนี้แหละ ตัวการใหญ่...
ความแค้นที่วางกันไม่ลง ศิษย์พี่ใหญ่หายไปนานอาจารย์ที่เป็นเซียนสมุนไพรเลยออกตามหาจนพบ
ระหว่างทางเจอเสี่ยวชุนที่ตัวขาดครึ่งแล้วยังไม่ตายจึงพากลับไปด้วย แต่หลันชิงกลับไปแต่ใจยังอยู่เมืองหลวง
เขาฝึกจนเป็นมือพิษอันดับหนึ่ง และเข้าไปเป็นประมุขพรรคมาร ในวังวนการแก้แค้น
ศิษย์พี่ท่านนี้ดันไปหลงรักลูกของคนที่วางแผนล้างตระกูลตัวเองอย่างอวิ๋นชิง มันเลยเป็นทั้งรักทั้งชัง
พอศิษย์น้องเล็กอย่างเสี่ยวชุนโพล่มา ก็เหมือนจิ๊กซอมันครบตัว
เขาใช้เสี่ยวชุนเป็นเครื่องมือจัดการทุกอย่าง
ส่วนอวิ๋นชิงพยายามทำทุกอย่างไม่ให้เสี่ยวชุนรู้ แต่เสี่ยวชุนของเราหัวไวนะ
จับประเด็นเล็ก ๆ โผล่มาสองคำในบรรทัด...ก็กลายเป็นตัวเชื่อมทั้งหมด
รู้ดียิ่งกว่าอวิ๋นชิงที่สืบมาเสียอีก
อันนี้เป็นปมความแค้นแรก
แน่นอนมันมีรายละเอียดหลักใหญ่ในตัวเสี่ยวชุนให้พลิกไปอีกหลายจุด แต่เราขอเล่าหลัก
ๆ เท่านี้ดีกว่า ปมนี้คือปมเล่มแรก ค่อนข้างว้าวนะ ตับนี่ปวดจี๊ด ๆ เลย
เวทีสอง ประสาทเขาเพลินภิรมย์ : ยุทธภพนี้หรือมีธรรมะแท้จริง (คลายปมใหญ่)
นิยายหลายเรื่องแนวยุทธภพที่มีพรรคมาร
พรรคธรรมะ เท่าที่อ่าน เรื่องนี้โดนนักเขียนเสียดสีไว้หลายท่าน
(และเราเห็นด้วยจริง ๆ แหละ)
ความจริงมันน่าจะเริ่มตั้งแต่สมัยกระบี่เย้ยยุทธจักรแล้ว แต่ถ้าเอาหลัง ๆ แนววาย อย่างที่เคยรีวิว
คนน่ารักมักน่าแกล้ง ก็มีสำนักธรรมะแอบลักลอบค้ามนุษย์ หรือ ตัวร้ายอย่างข้าจะหนีเอาตัวรอดอย่างไรดี
ก็มีประชดเด็ด ๆ ในเล่มสอง อย่างการใช้ความรักไปหลอกราชามารมากำจัด
และใช้คนแบบธรรมะ 10 รุมอธรรม 1 ก็ยังว่าเพื่อคุณธรรม
เรื่องนี้ก็มีเล่นปมนี้เช่นกัน
ตัวละครที่เหมือนตัวประกอบโผล่พลุบมาช่วงแรกละหาย เป็นเจ้ายุทธภพที่คนนับถือ
กลับกลายเป็นคนเนรคุณที่สุด
บอกเลยว่าช่วงเล่มสองฉากหลังทำสะเทือนน้ำตาไหลไปเหมือนกัน ในช่วงของปมนี้
จะได้เห็นความสัมพันธ์ของหลันชิงกับเสี่ยวชุนมากขึ้น พี่คนโตกับน้องคนเล็ก
สองคนนี้เหมือนคนหนึ่งรังแกอีกคนแต่เด็ก
แม้แต่ในการแก้แค้นน้องเล็กคนนี้ก็ยังถูกพี่ใหญ่ใช้งาน ในเวทีแรกเมื่ออ่านจบ สิ่งที่สงสัยคือ
หลันชิงตกลงรักศิษย์น้องคนนี้บ้างไหม ในช่วงของเวทีที่สองจะเฉลยออกมาจนเข้าใจ
คนเขียนเขาเดินตัวละครตามนิสัยตัวนั้น ๆ ทำให้ดูซับซ้อนนิด ๆ
โดยเฉพาะตัวละครหลันชิง
เราบอกเลยว่าตอนหลันชิงถามเสี่ยวชุนว่า
ทำไมเขาต้องทำตามที่เสี่ยวชุนขอ แล้วเสี่ยวชุนตอบว่า
“เพราศิษย์พี่รักข้าที่สุดแล้ว...ไม่ใช่หรือ...”
“พี่ชายรักข้าที่สุดแล้ว...ข้ารู้มาตลอด...”
โอ้ เราน้ำตาทะลักเลย
หลันชิงตอนนั้นก็เหมือนตาสว่าง ไม่ใช่เขาไม่รู้ตัว ถ้าทุกคนได้อ่าน (แอบเชียร์)
ก็พอจะรู้กันอยู่แล้ว เพราะคนคนนี้กลายเป็นบ้าไปช่วงหนึ่ง
เพราะเขาไปทำร้ายจิตใจน้องเล็กอย่างสาหัสเข้า (ต่อมาก็ยังค่อยแกล้งทำร้ายต่อ
เรียกว่าวางความแค้นลงไม่ได้จริง ๆ ) เรื่องที่เสี่ยวชุนขอ
ก็เหมือนกับบอกให้หลันชิงวางความแค้นต่ออวิ๋นชิง คนยึดติดอย่างหลันชิง
พอเจอน้องใกล้ตายก็ไม่ลังเลอีกที่จะแบกทั้งน้อง ทั้งคนรัก หนีไป
และเขาก็ทำตามสัญญานั้นตลอดมา เรียกว่าปิดปม วางแค้นไปได้
(แต่ยังไงอาจจะต้องตามภาคสองต่อว่า พี่ใหญ่ท่านนี้จะมีบทบาทกับน้องเล็กต่อยังไง)
สุดท้าย
เราไม่รู้ว่าศิษย์พี่ใหญ่จะย้ายมารักน้องตัวเองไหม (อันนี้แล้วแต่คนจิ้น
หรืออาจจะมีต่อในภาคสอง) แต่เรามองว่าเขารักเสี่ยวชุนในฐานนะน้องจริง ๆ
รังแกให้ตายสุดท้ายถึงรู้ว่าสำคัญ และอีกคน อวิ๋นชิง ได้เรียนรู้การพยายามใส่ใจใครสักคนในเล่มสอง
การพยายามสื่อสารกับคนรัก และการอยู่ต่อไปเพื่อใครสักคน
ปิดฉากไปอย่างสวยงามด้วยบทเพลงท่องยุทธภพ เราชอบมาก
เหมือนฟังเพลงกระบี่เย้ยยุทธจักรเลย
(จะว่าไปนามสกุลตงฟางนี่อดนึกถึงท่านประมุขพรรคตะวันจันทราไม่ได้) 7 (+ ขึ้นไป)
คะแนน
เรื่องนี้เราค่อนข้างรู้สึกซับซ้อนให้คะแนนไม่ถูก
เอาเป็นว่าจากการร้อยเรื่องเล่าเรื่อง เราค่อนข้างประทับใจในรายละเอียดในการเปิดปม
และให้ขบคิดปิดประเด็นปมใหญ่เองในตอนขมวดปมสอง
(อันนี้ไม่รู้นักเขียนจงใจหรือเราคิดมากเอง)
แต่ด้วยส่วนตัวเราค่อนข้างใช้กำลังภายในไปเยอะตอนอ่านเรื่องนี้ (เพราะอ่านรวด)
ทำให้ตอนท้ายเหนื่อยจนต้องอ่านกระโดด เลยลังเลที่จะให้คะแนน
แต่พอมาเก็บรายละเอียดที่ละไป...น้ำตาพรากเลยค่ะ งานดีอยู่ค่ะ โดยเฉพาะเนื้อเรื่อง
และการเล่า
สำหรับเราคู่ที่ชอบดันเป็นเรือผี...แค่อดรู้สึกถึงเคมีนี้ไม่ได้เท่านั้น
(ข้ามไปเถอะค่ะ Y-Y)
เลยไม่ขอออกความเห็นเรื่องคะแนนค่ะ
เพ้อเจ้อตัวประกอบ
เล่มสองจะมีคู่น่าลุ้นออกมาประมาณหลายคู่
เห็นเรื่องนี้เป็นตอน ๆ ไม่รู้จะไปต่อในตอนอื่นหรือเปล่า
1. มู่เซียง
และหานหาน
ศิษย์สำนักฝ่ายธรรมะที่บังเอิญพบเสี่ยวชุนกับหลันชิง ตอนสองพี่น้องเมาจนตีกันหายไปครึ่งเมือง
หานหานแอบรักมู่เซียงแต่เจ้าตัวไม่รู้...แต่เสี่ยวชุนที่พึ่งเจอกันกลับรู้ทันที
โปรดพิจารณาความทึ่มของพี่มู่ท่านนี้กันดู
2. อาหนวดกับหลานชาย ที่เหมือนเป็นตัวประกอบขำ ๆ ในโรงเตี๊ยม
แต่ดันเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในฝ่ายธรรมะ คุณอาท่านนี้ประสบเคราะห์พร้อมคู่บน
และเสี่ยวชุน เกือบโดนหลานตัวเองจับกด ดีที่เสี่ยวชุนทำยาแก้พิษให้ทัน
3.ท่านอาจารย์กับศิษย์พี่สอง (แค๊ก ๆ )
อันนี้เราใช้ญาณสัมผัสตั้งแต่ต้นเรื่อง
เป็นไม้แผ่นที่เราเอามานั่งกะต่อเป็นแพให้ลอยในทะเล ไม่รู้จะมีคู่นี้ไหม
4.
เหล่าศิษย์ของเสี่ยวชุน พี่ ๆ
ที่น่าจะมีเรื่องของตัวเอง ได้แก่ พี่สาม พี่ห้า และพี่หก (สองคนหลังนี้เป็นแฝด)
และคนอื่นที่ไม่ปรากฏ เสี่ยวชุนเป็นคนที่แปด แต่ตอนพิษโอสถกลับมีแค่ พี่ใหญ่
พี่สอง พี่สาม พี่ห้า และพี่หก ...พี่สี่กับพี่เจ็ดล่ะ? *
5.
พี่ชายสี่ของอวิ๋นชิง
เสี่ยวชุนเรียกห้วน ๆ ว่าเจ้าสี่ นับญาติเรียบร้อย
อืมมม
ถ้ามีตอนของตัวละครเหล่านี้จริง ๆ ถือว่าน่าสนใจมากเลย
*เราไปเปิดภาคสอง
เหมือนจะเห็นศิษย์พี่เจ็ดออกแล้วววว ไว้อ่านจบจะมาเล่าดูนะคะ (ดองไปก่อน)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น